oktober 2019

Oktober - woordje van de dierenartsassistente


Dierenartsassistente. Een fantastische, veelzijdige job waarvoor ik elke dag met plezier uit bed kom. Helaas zal ik een tijdje niet in staat zijn om jullie telefoontjes te beantwoorden, jullie dieren te verwennen en jullie gepassioneerde team van dierenartsen te assisteren. Natuurlijk zit hier een verhaal achter dat ik graag met jullie wil delen. Daarom schrijf ik deze maand het woordje van de dierenartsassistente.

Kennen jullie de uitdrukking 'break a leg', om je geluk te wensen? Dit heb ik op 19 september helaas iets te letterlijk genomen. Jullie lezen het goed: ik heb mijn been gebroken. Mijn femur (dijbeen) om precies te zijn. Hoe heb ik dat nu voor elkaar gekregen? Zoals jullie misschien al weten, ben ik een fervente amazone. In de 22 jaar waarin ik deze prachtige sport beoefen, zat ik na een val steeds meteen weer op mijn paard. Deze keer kon ik echter niet meer rechtkomen - laat staan paardrijden. Ik vrees dat de ondergrond waarop ik terechtkwam hier voor iets tussen zat. Beton geeft namelijk niet zo goed mee als zand. Als je arme dijbeen vervolgens de volledige klap moet opvangen, dan weet je gewoon dat je in de problemen zit. Aangezien ik mijn been niet meer kon bewegen, moest er een ambulance gebeld worden. Die bracht mij naar het UZA, waar ze via RX-foto's en een CT-scan vaststelden dat de hals van mijn dijbeen op 3 plaatsen gebroken was. Het 'goede' nieuws bleef daarna maar komen: ik moest onder het mes. Via een plaatje en een aantal schroeven in mijn bovenbeen zou de orthopedist mijn breuk terug corrigeren. Op 20 september werd de operatie - met succes - uitgevoerd.  Na 5 dagen mocht ik eindelijk het ziekenhuis verlaten. Mijn verblijf in het UZA bestond uit een aaneenschakeling van primeurs: eerste keer in de ambulance meerijden, eerste keer naar het ziekenhuis, eerste operatie, eerste keer bloed krijgen, ... (niet echt wat ik op mijn bucketlist had gezet). Nu wacht er mij nog een lange revalidatie waarbij ik via kinesitherapie terug moet leren lopen. Voorlopig beweeg ik mij nog voort op krukken of in mijn rolstoel, maar binnenkort zal ik langzaamaan terug op mijn been mogen steunen. Autorijden zit er de eerste twee maanden nog niet in en sporten al helemaal niet (gelukkig zegt iedereen altijd dat paardrijden geen sport is).

Helaas betekent dit ook dat ik een tijdje niet zal kunnen komen werken. Hierdoor kan het tijdens drukke momenten iets langer duren voor de dierenartsen de telefoon of jullie emails kunnen beantwoorden. Zij blijven echter hun uiterste best doen om jullie en jullie lievelingen zo snel mogelijk verder te helpen. Daarom wil jullie tot slot nog vragen om wat extra geduld te hebben met Karin, Henk, Lies, Dennis, Ann en Maarten als jullie wat langer moeten wachten dan normaal.

Wacht even...Maarten?! Wie is Maarten?! Wel, dat zal hij jullie volgende maand helemaal zelf vertellen. Houd dus zeker het woordje van de dierenarts in de gaten.

Heupelijk tot snel!